PIERWSI AKOLICI ŚWIECCY w naszej diecezji - także z naszej parafii - 2021-06-05
W sobotę 5 czerwca 2021 o godz. 10.00, nasz parafianin Remigiusz JARCZYK w kościele Ducha Świętego w Zielonej Górze otrzymał od biskupa diecezjalnego Tadeusza LITYŃSKIEGO błogosławieństwo do posługi akolity. Bardzo cieszymy się zaangażowaniem i wspierając modlitwą nowego akolitę życzymy radości z posługi.
Akolita jest pobłogosławiony, a nie wyświęcony. To nie "jakby ksiądz" ale chrześcijanin, któremu Kościół powierzył posługę stałego AKOLITY.
Akolita jest pobłogosławiony, a nie wyświęcony. To nie "jakby ksiądz" ale chrześcijanin, któremu Kościół powierzył posługę stałego AKOLITY.
Posługa stałego akolity w „Dyrektorium duszpasterstwa służby liturgicznej” cz.1
Posoborowa reforma liturgiczna przywróciła sięgającą starożytności posługę akolity. Pierwsza wzmianka o tej posłudze pochodzi z 251 r. Papież Korneliusz w liście do biskupa Antiochii Fabiusza wspomina, że w Rzymie jest 42 akolitów. Natomiast papież Gajus (283-293) podaje kolejność stopni, które powinny być zachowane w Kościele, wśród nich znajduje się sequens, tj. akolita. Akolita (z gr. towarzyszący, sługa) to mężczyzna (kandydat na kapłana, diakona lub świecki) pomagający diakonowi lub kapłanowi w posłudze sprawowania eucharystii w Kościele rzymskim, na mocy urzędu akolitatu (jako drugiego w kolejności po urzędzie lektora). Por. W. Schenk, Akolita, EKI 239
Akolita, przeznaczony w sposób szczególny do służby ołtarza, powinien się zapoznać z tym wszystkim, co jest związane z publicznym kultem Bożym, starać się wniknąć w wewnętrzne i duchowe jego znaczenie tak, by cały ofiarowywał się codziennie Bogu i był dla wszystkich obecnych w świątyni przykładem powagi i szacunku, otaczając szczerą miłością mistyczne Ciało Chrystusa, czyli lud Boży, zwłaszcza zaś słabych i chorych. Jemu też przypada troska o przygotowanie tych, którzy posługują przy ołtarzu. Może pomagać w przygotowaniu nabożeństw oraz przewodniczyć niektórym z nich (np. różaniec, droga krzyżowa).
W Dyrektorium wyliczono konkretne zadania akolity w czasie celebracji liturgii. Są nimi: niesienie krzyża w procesji wejścia, pomoc kapłanowi i diakonowi w czasie celebracji (przez podanie księgi, wody, kadzidła, rozkładanie na ołtarzu korporału, puryfikaterza, kielicha, palki i mszału, rozdanie w razie potrzeby wiernym Eucharystii, której jest szafarzem nadzwyczajnym, dokonanie puryfikacji naczyń, gdy nie ma diakona). W przypadkach szczególnych może wystawiać Najświętszy Sakrament do adoracji bez udzielania błogosławieństwa. Kościół pozwala mu także, gdy nie ma kapłana lub diakona, prowadzić Wigilię przy zmarłym i prowadzić przy pogrzebie stacje w domu zmarłego i na cmentarzu. Zadania akolity, polegające na wspierania kapłanów i diakonów w budowaniu Kościoła, przedłużają się w codzienność życia wspólnoty. Akolita ma swoją miłością obejmować całe Ciało Mistyczne Chrystusa, a w szczególny sposób troszczyć się o „chorych i słabych”. Idzie on więc ze swoją posługą do chorych leżących w domach i szpitalach, do cierpiących fizycznie i duchowo. Idzie również do tych, którzy są dotknięci różnymi słabościami. Należą do nich niewątpliwie alkoholicy, narkomani, zagubiona młodzież, dzieci bez dostatecznej opieki czy rozbite małżeństwa. Tym grupom akolita winien nieść właściwą pomoc w codziennych potrzebach i odpowiednie duchowe wsparcie. Osobom, które nie mogą przyjść do kościoła, a pragną Komunii świętej, przynosi on Ciało Pańskie.
„Ks. Stanisław Araszczuk, Posługa akolity” W: Posługiwanie w liturgii. Wokół „Dyrektorium duszpasterstwa służby liturgicznej”. Pod redakcją ks. Stanisława Araszczuka. Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu. Wrocław 2012. Cytowane fragmenty: strona 31, 42, 44
pamiętamy w modlitwie
proboszcz
ks. Andrzej Hładki
Foto: własne oraz p. Pola Kuleczka
